Afgelopen week stond de slang centraal. Zelf heb ik ervaren dat er veel oude stukken naar boven kwamen deze week, kindsdelen welke zich via zeer diverse openbaarden aan mij. Ruzie, onenigheid en verdriet die met name getriggert werden door mijn geliefde. Oude huid die ik achter heb mogen laten, mogen transformeren.
Gisterenavond en nacht mocht ik een individuele ceremonie begeleiden, prachtig wat hier allemaal ontstond en voorbij kwam. De avond begon met het verwelkomen van het oude, datgene dat achtergelaten mocht worden, datgene dat klaar is om getransformeerd te worden, dood te gaan.
Allemaal hebben we stukken, patronen, gewoontes die ons maken wie we zijn. Althans dat is ons geloof en daarmee ons zelfbeeld. Wat zou er gebeuren wanneer we deze, als een oude huid, van ons afwerpen? Wanneer we het bekende verlaten en daarmee ruimte maken voor het ontstaan van iets nieuws? Het eerste dat geactiveerd wordt is een bepaalde alertheid van onze mind. Een bekende zin met de volgende opbouw komt vaak voorbij: ”Wat nou als… dan…”
Hoe kunnen we een nieuwe plek innemen in ons leven wanneer we niet de durf hebben om iets nieuws te ervaren? Te weten. Angst neemt ons systeem over, neem daarbij dat we ook een oordeel hebben over deze angst en voila zie daar onze vicieuze cirkel:
- weten dat het anders kan en je dat ook wil;
- angst het bekende te verlaten;
- blijven in het bekende;
- oordeel hebben over de angst die er is en de passiviteit.
Heb het lef om te veranderen, al zijn het maar kleine veranderingen. Net als de slang mag je naar binnen om te voelen in de vertraging, voelen wat er is. Je creativiteit aanspreken en de mogelijkheden ontdekken. Vervolgens kiezen wat er gemanifesteerd wil en mag worden om vervolgens acties aan deze keuze te verbinden en deze te ondernemen. Vervolgens weer naar binnen en voelen.
Vertraag, de wereld om ons heen gaat al snel genoeg. We leven in een periode waarin we onszelf mogen overspoelen met zelfliefde, we zijn het waard, stuk voor stuk.
Today is a good day to die…