Afgelopen week heb ik veel en vaak over het thema “de dood” gedeeld. Zo ook nu, het lijkt niet te stoppen en dat hoeft ook niet. Als de dood komt, is het net als de winter. We zeggen niet: “Er zou geen winter moeten zijn.” Dat het winterseizoen, wanneer de bladeren vallen en de sneeuw komt, een soort nederlaag is, iets waar we onszelf tegen moeten verzetten.
“Nee.” Winter maakt deel uit van de natuurlijke gang van zaken. Geen winter, geen zomer. Geen kou, geen hitte.
Gisterenmiddag gaat de telefoon terwijl ik geniet van het onderstaande uitzicht. Een van m’n beste kameraden belt op… Stilte… Een snik. Zijn vader is niet meer, tijdens het douchen ingestort, waarschijnlijk een hartaanval gehad… Driemaal is scheepsrecht, afgelopen weken is er iedere week iemand vertrokken in mijn zeer directe omgeving.
Ik merk dat de dood een bepaalde rust geeft in mijn systeem, een vertraging, een verstilling. Een besef, op een nog dieper niveau, dat ik goed voor mezelf mag zorgen en mag genieten van alles dat er is. Dat ik de koning ben van mijn leven en dat ik mezelf koninklijk mag behandelen en mag laten behandelen. Dat ik het beste verdien (vrienden, voeding, leefomgeving, behandelingen, klanten, beweging, natuur, …) van de hele wereld en met eerbied schijt mag hebben aan alles en iedereen die mijn geluk niet langer dienen.
Ik voel “Silverback ?” al lange tijd, echter nog niet eerder zo sterk en trots op mij als in dit moment. Hij heeft plaatsgenomen op zijn rots en glimlacht gemoedelijk.
“Wij werken vanaf de rand van het dorp, niet er midden in.”
De laatste dagen van de vakantie… Vertraging, verstilling en verzachting.
Bemerk dat er ook een deel in mij is gestorven en dat er ruimte is ontstaan voor iets nieuws, een wedergeboorte.
En ja, jij, geweldige lezer van dit bericht, jij verdient ook het allerbeste voor jou. Dus stop met twijfelen, stop met die eeuwige excuses, dat gebrabbel in je hoofd en claim datgene dat voor jou bedoelt is.
“Als niet nu… Wanneer dan wel?”